Sinterklaas: kom svp niet aan mijn lieve Piet
nov 27
Claire Bila’s dagboek, 27 november 2014
Sinterklaas: kom svp niet aan mijn lieve Piet
Oei, het is alweer de 27e november.
Dat betekent dat het alweer bijna 5 december is!
Bij ons thuis was niet alles altijd geweldig; zoals bij zo velen. Het gras is immers altijd groener bij de buren…
Alleen één ding was zeker in orde te noemen: 5 december: Het Sinterklaasfeest was spannend en leuk. Toen we niet meer geloofden gingen we lootjes trekken, cadeaus kopen en gedichten schrijven…
Naarmate we ouder werden, “groeiden de gedichten mee” en het werd ware Sinterklaas poëzie. Zonder humor kwam je er niet mee weg en met een slecht verhaal al helemaal niet…
Ik was altijd te laat met het voorbereiden van het feest, dus voor mij altijd stress, stress en nog eens stress. Maar gelukkig nooit voor nix.
Een cadeau weggeven met een mooi gedicht is toch heerlijk om te doen. En wat is er leuker dan verrast te worden en te ontvangen?
Tja, ik kan daar nog steeds enorm van genieten. Hoe simpel is dat?
Het hele feest heeft ook iets ludieks: Het gaat om Sint Nicolaas de Goed Heiligman en zijn hulpje Zwarte Piet. Twee stereo typen. Net als in een stripboek. Een wijze gulle man, lange witte baard in jurk met cape, samen met zijn assistent die zich vaak stout en clownesk gedraagt in zijn malle pak met (meestal) schmink en pruik. Want zo’n mooie donkere negroïde huid met prachtig haar hebben blanke mensen vaak niet…
Jammer dat bepaalde mensen zich beledigd voelen door onze gewoonte van het vieren van een traditioneel oud kinderfeest. In het Rijksmuseum is er zelfs momenteel een expositie over met beeldmateriaal uit de vorige eeuw. Ja, dat raakt mij, dat is mijn verleden met mijn mooie nostalgische herinneringen… Ik houd van geschiedenis. Kinderachtig? Ja, misschien. discriminerend? Van mijn mag Iedereen mee vieren. Hoe meer zielen hoe meer vreugde!
En iedereen heeft het Sinterklaasfeest op eigen wijze gevierd en meegemaakt. Soms leuk, soms helemaal niet leuk.
Wij hadden vroeger thuis een pik zwarte hond Merlijn. Het is een keer gebeurd dat ik ’s ochtends nerveus naar beneden rende, vol verwachting om te kijken wat Zwarte Piet voor mij in mijn schoen had gestopt… Alleen had Merlijn, onze hond, het vreetbeest, alle chocolade opgegeten. De zilveren verpakkingen lachten mij nog blinkend toe… Balen.
Bij mijn man, afkomstig uit Breda, werd het feest weer totaal anders gevierd. Ik heb begrepen dat bij hem vroeger alle cadeaus ingepakt en wel op zeven verschillende tafels lagen in de woonkamer.
Wat was de bedoeling?
Per kind, (dat waren er vijf) de eigen cadeaus van tafel pakken en uitpakken: de buit was binnen! En natuurlijk was er op zijn Brabants allerlei heerlijks te eten.
Zo kent ieder gezin toch zijn eigen traditie en manieren. Dat maakt het leven ook interessant om te leven.
Mijn man, die zo “dyslectisch is als een deur”, heeft dit jaar voor het eerst geen zin meer om bij mijn familie Sinterklaas te vieren…!
Dat vond ik heel lastig. Mijn moeder is nog maar alleen, mijn broer net gescheiden met twee kinderen en mijn zus gaat sinds lang juist net heel goed…
Na enige tijd “brommen”, gaf ik me over. En bedacht me dat het voor hem toch wel heel lastig moet zijn geweest bij ons thuis, met al dat “talige” steeds.
Dus we vieren het dit jaar knus met zijn viertjes en met de hond natuurlijk. Ik moet niet vergeten een mooi bot te kopen voor Bobbie! Met een mooi gedicht erbij natuurlijk…