”Mam ik wil de vrieskou”

Claire Bila’s dagboek, 1 december 2014

Winterse vrieskoude : dooie tenen en vingers

Mijn jongste dochter Zita zit in groep 8. Al weken verlangt ze naar de vrieskoude. Die “ijskoude wens” uit ze al een aantal weken achter elkaar… Iedere dag weer.

Nu is haar wens toch zowaar in vervulling gegaan. Het is zover! De “mazzelaar”.

Ik ben zelf een koukleum van hier tot Tokio. En ik begrijp nooit goed hoe het toch mogelijk is dat ik in Nederland ben geboren en getogen. Mijn beide ouders zijn Hollanders, ik heb zelf chronisch de “Bibberitis”. Dus wat mij betreft is het prima wanneer het een jaartje niet vriest.

Mijn herinneringen aan schaatsen vroeger zijn overigens wel positief. Ook sneeuwpoppen bouwen was gezellig. Wel erna een goede warme erwtensoep buiten  daarvan werd en word ik dolgelukkig. Stukje fries Roggebrood met mosterd en spek erbij. Dat is genieten: Heerlijk! Haardvuurtje aan…

Maar bij het schaatsen vroeger kwamen bij mij al heel snel die dooie tenen en vingers… Als klein kind janken. Zo koud. Hoe leuk is dat?

Zo gaat er bij mij nog steeds vaak  iets goed mis… in die vrieskoude. Voor mij persoonlijk blijft het een contradictio in terminis.

Want de natuur straalt zo prachtig, zelfs betoverend. En als de zon dan fel schijnt zoals zaterdag. Dat ziet er zo prachtig uit.

Dan wandelen is heerlijk. Tja, ik zal wel moeten met Bobbie onze hond. In de Jordanese winkelstraatjes geniet ik momenteel eigenlijk ook heel erg van die feestelijke lampjes die boven de winkel straatjes hangen. Want wow, wat is het snel pikkedonker nu ’s avonds…

Wat mij betreft tijd voor een knusse winter-bbq in de tuin. Lekker fikkie stoken en heerlijk een kampvuurtje maken in die koude. Dat maakt het meteen zo knus. Glaasje warme wijn er bij.

Jarenlang heb ik op mijn verjaardag, de 28^e december, altijd een uit mijn brein ontsproten “Winter-bbq” georganiseerd in ons stads tuintje. Want toen Zita, ons zomerkind, werd geboren op 22 juli 2003 zaten we in augustus al in Portugal vakantie te vieren. Mijn man verveelde zich te pletter.

Uit die verveling toen is wel iets grappigs ontstaan. Wij zaten toen in een geweldig huis in de binnenlanden van de Algarve bij Loule: in “Villa Alfarobeirra”. Bij het huis zat een geweldig terras met prachtige Portugese bbq of open haard. We waren daar al veel vaker geweest in de zomer en David mijn man besloot om zo’n geweldige haard op de kop te tikken en naar Amsterdam op te laten sturen.

Het zoeken naar de haard, de organisatie van transport en later het metselen in de tuin. Het was een geweldig mooi project.

En dan vooral later het vele gebruik ervan in zowel zomer als ook ieder jaar op mijn verjaardag tijdens mijn winter-bbq. Ik vroeg vaak mijn vrienden hun wintersportkleding aan te trekken en bbq-en maar!!!

Eén keer hebben we gehad dat het plots begon te regenen! Gelukkig had ik parassols in de tuin gezet. Iedereen kroop onder een parasolletje.

Het was eerlijk gezegd een van de beste winter-bbq’s… Heerlijk is dan zo’n verjaardag. Van te voren ben ik wel altijd wat nerveus. Komt iedereen wel, wordt het gezellig? Vinden de kinderen het wel leuk? (Inmiddels heb ik geleerd dat zij het altijd tof vinden en ze vinden het saai als ik nix doe.) en heeft David, mijn man, er wel zin in?

Voor dit jaar weet ik even nog niet of ik mijn winter bbq-tje weer ga organiseren. Eerlijk gezegd heb ik ff de pecunia niet. Helaas… Dus tijd om een goede list te verzinnen… ik vind het altijd wel top gezellig en heerlijk absurd. Zo na Kerst, mijn verjaardag…

Alles in deze tekst is fictie. Niets uit deze tekst mag zonder goedkeuring van de auteur worden overgenomen ©