Shoppen, shoppen, shoppen

Claire Bila’s dagboek, 2 december 2014

De Zaterdagse “hel op aarde”

Vroeger had ik in mijn baan nog mijn eigen secretaresse. Ik besef wat dat voor een voorrecht was. En ik pluk er nu de wrange vruchten van. Cyber space of het digitale leven heeft me nooit zo geboeid, maar we kunnen er helaas niet meer omheen. We moeten wel…

Maar wat een irritatie veroorzaakt dat toch vaak bij me. Tegenwoordig is alles gedigitaliseerd. Een levend ademend wezen komt er bijna nooit meer aan te pas. Bij een bank zie je nauwelijks nog mensen. De bijbehorende gebouwen worden afgebroken of gesloten.

In zijn algemeenheid bestaat er geen enkele notie meer van service. Wat is dat service? Normale dienstbaarheid. Daar betalen we voor…

Mijn man is “fan” van de Bijenkorf en winkelen. Ik houd daar helemaal niet van. Maar goed, het is nu bijna 5 december: mijn favoriete feestje… Werk aan de winkel.

Ik dacht dus ik ga wel even mee naar jouw “favoriete” winkel. Op een zaterdag. Haleloejah…

Nooit geweten dat het daar al om 11.00 uur mega druk is begin december. Op verschillende afdelingen zijn er al rijen en wachtende mensen.

Toen naar de afdeling keuken accessoires op de vierde etage, geloof ik.

Ons prachtige kostbare zoutvat was kapot gevallen. Dit was het moment om er een Sinterklaas cadeau van te maken… Op zoek naar een nieuwe dus.

Zoeken, uitkiezen, kopen en betalen. Een Sinterklaascadeau is altijd leuk als het mooi ingepakt is. Maar met dat idee was ik niet alleen…

De mevrouw van de betaalkassa legde uit dat ik voor inpakken naar de andere toonbank moest… Shit.

Na al in de rij te hebben gestaan om te kunnen betalen, moest ik voor inpakken weer eindeloos in een rij wachten met alle drukte om me heen.

Ik keek rond en moest denken aan het boek “Au Bonheur des Dames” geschreven in 1882 door Emile Zola. Dat ging over de dames die obsessief verslaafd waren aan het bezoek aan de gloednieuwe warenhuizen die luxe producten verkochten. Shoppen, shoppen, shoppen. Toen was het nog bijzonder… Het laatste nieuwtje.

Het bedienend personeel stond ook op. Een nieuw fenomeen op zo grote schaal. Service was daarbij normaal.

Service is iets wat in Amsterdam nagenoeg nergens meer bestaat. Alleen voor die happy few die echt niet meer kan lachen van de kwartjes… bestaat het zeker nog wel, gelukkig voor hen. Je zult hen nooit tegen komen op een zaterdag in iets als de Bijenkorf. Waarom zouden ze?

Voor mij heeft  service te maken met gezond verstand en beschaving. Good citizenship zoals je wilt. Terwijl we praten over iets heel basaals en normaals…

Mijn troost is dan dat ik mijn kinderen zie glunderen en genieten in zo’n giga -warenhuis. Gelukkig voor mij was er weer een engel!

De mooie keurig opgemaakte frisse oudere dame die hard aan het werk was, achter de kassa, op de keuken accessoire afdeling. Zij  was onberispelijk en erg attent.

Toen ze mij steeds bleker en groener zag worden bij die tweede inpak-toonbank, wenkte ze mij:

“Kom maar hier schat, ik pak het wel even netjes voor je in allemaal”.

Een zachte glimlach verscheen op het gelaat van de oudere dame.  Ineens kreeg ik weer frisse lucht. Ik kon weer ademen.

Wat een dappere engel, ze bestaan nog. Schaars. En goud waard!

Alles in deze tekst is fictie. Niets uit deze tekst mag zonder goedkeuring van de auteur worden overgenomen ©